Ik werd vanmorgen wakker om iets voor half 9, precies optijd. Dan zou ik een uur hebben om me klaar te maken om de deur uit te gaan. Maar het wakker worden, douchen, aankleden en opmaken duurde zoals altijd iets langer dan ik had gedacht. Renend, met mijn ontbijt nog in mijn mond, ging ik richting de bus. Maar ook niet onverwacht kwam de bus weer iets te laat. In de bus pakte ik mijn ipod er even bij, om de rust weer even terug te laten komen. Muziek luisterd vervolgde ik mijn weg naar school. Na een aantal uur op school, stond ineens mijn hart stil. 'SHIT, mijn armbandje die ik vanaf mijn dat ik 5 jaar was had, is weg.' Met vragen in mijn hoofd over waar het armbandje kan liggen kijk ik om mij heen. Ik kijk in mijn tas, maar daar ligt die ook niet. Ik dacht: 'dat armbandje kan ik vergeten, die vind ik niet meer terug.'
Geen 10 minuten later bedenk ik me: 'waar is mijn paraplu eigenlijk?' En ja, je raad het al, ook die ben ik kwijt. Waarschijnlijk heb ik die in de metro laten liggen. Al kan ik me daar niets van herrineren.
Om tussen de lesuren weer even tot rust te komen, zoek ik met wat mede studenten een cafétje op. Daar neem ik een munt thee. Die zijn altijd zo lekker en volgens mij wordt je daar wel rustig en helder van. Eenmaal terug op school merkte ik dat ik wel weer rustig was, maar misschien wel iets te rustig: ik liet mijn mobiel na een les in een lokaal liggen. Gelukkig was een medestuden die dit opmerkte en mij mijn mobiel terug gaf. Mooi dat dit de laatste les was, dan kan ik even een frisse neus gaan halen buiten. Naar buiten lopend wil ik mijn sjaal pakken, en weer schrik ik, 'WAAR IS DIE?' Maar die had ik in mijn tas gedaan ...
Die avond kwam ik weer thuis. Nog steeds was mijn hoofd niet helemaal helder voor mijn gevoel. Ik ben maar snel tv gaan kijken om even alles om me heen te kunnen vergeten. Na een aantal uur ging ik richting mijn bed, waar ik tot mijn verbazing mijn armbandje weer terug vond. En ja, ik was echt blij dat ik hem weer teruggevond had. Zo'n bandje heeft toch wel veel waarde. Maar hoe ik heb kunnen denken dat ik hem om had gedaan vanmorgen, is voor mij een vraag.
Wat een warrige dag zeg, vanavond ga ik eerder slapen!
vrijdag 14 januari 2011
maandag 10 januari 2011
Veer oorbellen
Ze hangen nog een beetje verscholen tussen de andere items in de winkels, maar je ziet ze steeds vaker: oorbellen met veren. Je ziet ze in allemaal verschillende kleuren en maten. Wordt dit een nieuwe trend of wordt dit een flop? Wat vind jij?
 |
| variant: een ketting met een veer |
vrijdag 7 januari 2011
hij.
Wanneer je hem ontmoet weet je nooit wat hij je gaat brengen. Gaat hij verder nog veel voor je betekenen? Misschien wordt hij wel je beste vriend of je grootste vijand. Misschien wordt hij wel je nieuwe baas.
Wanneer je iemand beter leert kennen, kan je hem beter een plaats geven in je hoofd. Klikt het niet, dan vergeet je hem al snel. Maar wanneer de klik er is, blijft hij in je hoofd hangen. Je gevoel over hem verandert. Bij elke ontmoeting verandert je gevoel opnieuw. Hij komt als het ware dichterbij. Je dagen voelen anders, terwijl ze precies hetzelfde zijn als altijd. Toch voelen ze anders. Als je hem spreekt ontstaat er een gilletje van blijdschap. Als je hem groet krijg je een lach van oor tot oor en als je hem ziet pik je een traantje van geluk weg. En wanneer hij dan voorbij is, kijk je stiekem nog even om. Wel snel weer terug, voordat hij het ziet. Kon je maar wat langer kijken, wat langer praten en wat langer samen zijn.
En dan die avond, die avond dat je eindelijk samen bent. Al hoewel, met die 100 anderen. Maar dat maakt niet uit. Toch ben je met iedereen om je heen samen met hem. Gezellig en knus, in een hoekje sta je daar met hem te dansen. Tot de tijd komt voor jezelf. Maar al snel wil je weer terug keren naar de plek waar je net was, met hem. Maar hij is weg. Als zoekende valt je oog op een stelletje. En ja hoor, dat is hem. Met een ander. Je voelt je hard een keer overslaan, maar loopt zo cool als je kan langs hem naar buiten. Na enkele minuten weet hij jou daar te vinden en vertelt dat jij toch zijn nummer 1 bent. Met dubbele gevoelens loop je weer naar binnen en maakt je avond gezellig af met je lieve vriendin.
Waarom moest het zo lopen? Waarom? Heb jij iets niet goed gedaan of kon jij er niets aan doen?
Je weet dat je de antwoorden niet zal krijgen. Maar dat is geen teken om op te geven. Je zal door blijven vechten, vechten totdat je weet waar je voor gevochten hebt.
Wanneer je iemand beter leert kennen, kan je hem beter een plaats geven in je hoofd. Klikt het niet, dan vergeet je hem al snel. Maar wanneer de klik er is, blijft hij in je hoofd hangen. Je gevoel over hem verandert. Bij elke ontmoeting verandert je gevoel opnieuw. Hij komt als het ware dichterbij. Je dagen voelen anders, terwijl ze precies hetzelfde zijn als altijd. Toch voelen ze anders. Als je hem spreekt ontstaat er een gilletje van blijdschap. Als je hem groet krijg je een lach van oor tot oor en als je hem ziet pik je een traantje van geluk weg. En wanneer hij dan voorbij is, kijk je stiekem nog even om. Wel snel weer terug, voordat hij het ziet. Kon je maar wat langer kijken, wat langer praten en wat langer samen zijn.
En dan die avond, die avond dat je eindelijk samen bent. Al hoewel, met die 100 anderen. Maar dat maakt niet uit. Toch ben je met iedereen om je heen samen met hem. Gezellig en knus, in een hoekje sta je daar met hem te dansen. Tot de tijd komt voor jezelf. Maar al snel wil je weer terug keren naar de plek waar je net was, met hem. Maar hij is weg. Als zoekende valt je oog op een stelletje. En ja hoor, dat is hem. Met een ander. Je voelt je hard een keer overslaan, maar loopt zo cool als je kan langs hem naar buiten. Na enkele minuten weet hij jou daar te vinden en vertelt dat jij toch zijn nummer 1 bent. Met dubbele gevoelens loop je weer naar binnen en maakt je avond gezellig af met je lieve vriendin.
Waarom moest het zo lopen? Waarom? Heb jij iets niet goed gedaan of kon jij er niets aan doen?
Je weet dat je de antwoorden niet zal krijgen. Maar dat is geen teken om op te geven. Je zal door blijven vechten, vechten totdat je weet waar je voor gevochten hebt.
donderdag 6 januari 2011
Muggenbult, nu?
Het is hartje winter, het is koud buiten en bijna alle kleine beestjes zijn verdwenen. Althans dat dacht ik..
Tot ik wakker werd met een bultje om mijn been. Het leek op een muggenbult, maar muggen komen in de winter niet voor, dacht ik.
Maar toen las ik over het Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam. Zij hadden al een aantal weken last van een muggenplaag. De verklaring voor deze plaag was voor hen wel bekend. Door de kou wordt namelijk meer gestookt. En op deze warmte komen steekmuggen af. Muggen leven dan wel voornamelijk in de zomer, maar in de winter komen zij dus ook voor en blijven ze op zoek naar mensen die zij lek kunnen prikken.
Jammer maar helaas, zelfs in de winter ontkom je er niet aan.
Tot ik wakker werd met een bultje om mijn been. Het leek op een muggenbult, maar muggen komen in de winter niet voor, dacht ik.
Maar toen las ik over het Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam. Zij hadden al een aantal weken last van een muggenplaag. De verklaring voor deze plaag was voor hen wel bekend. Door de kou wordt namelijk meer gestookt. En op deze warmte komen steekmuggen af. Muggen leven dan wel voornamelijk in de zomer, maar in de winter komen zij dus ook voor en blijven ze op zoek naar mensen die zij lek kunnen prikken.
Jammer maar helaas, zelfs in de winter ontkom je er niet aan.
maandag 3 januari 2011
The start of 2011
2010 is weer voorbij. Het jaar was voor mij zo om. Het was weer een top jaar, wat voor 2011 moeilijk te overtreffen valt. Maar toch ga ik dat proberen, (o.a.) door het jaar goed te beginnen met de nieuwjaarsduik!
31 januari stond ik nog heerlijk in de keuken appelflappen te maken. Uren stond ik in de keuken. Lekker met de muziek aan. Een rustig dagje, de laatste dag van het jaar. In de avond ging ik naar vrienden, om daar gezellig het jaar af te sluiten. Na twaalfen nog even de kroeg in. Na een super gezellig nacht ging ik nog even snel een paar uurtjes slapen, want de volgende ochtend om 10 uur moest ik weer uit de veren.
Om half twaalf stonden we daar dan, bij de Vinkeveense plassen. Daar zou dit jaar de eerste keer ooit de nieuwjaarsduik plaatsvinden. Na het omkleden kregen we een warming up, waarna we al snel de stijger over moesten om in het wak te springen.
En ik zal je zeggen: het water was freezing koud. Echt heel koud. Net een stel naalden die allemaal in je huid prikken. Maarja, niet zo gek ook, want er lag nog ijs op het water. Toch heb ik het gedaan. Hierdoor vind ik dat ik kan zeggen: dit is een goed begin noemen van 2011!
31 januari stond ik nog heerlijk in de keuken appelflappen te maken. Uren stond ik in de keuken. Lekker met de muziek aan. Een rustig dagje, de laatste dag van het jaar. In de avond ging ik naar vrienden, om daar gezellig het jaar af te sluiten. Na twaalfen nog even de kroeg in. Na een super gezellig nacht ging ik nog even snel een paar uurtjes slapen, want de volgende ochtend om 10 uur moest ik weer uit de veren.
Om half twaalf stonden we daar dan, bij de Vinkeveense plassen. Daar zou dit jaar de eerste keer ooit de nieuwjaarsduik plaatsvinden. Na het omkleden kregen we een warming up, waarna we al snel de stijger over moesten om in het wak te springen.
En ik zal je zeggen: het water was freezing koud. Echt heel koud. Net een stel naalden die allemaal in je huid prikken. Maarja, niet zo gek ook, want er lag nog ijs op het water. Toch heb ik het gedaan. Hierdoor vind ik dat ik kan zeggen: dit is een goed begin noemen van 2011!
Abonneren op:
Reacties (Atom)