hij.

Wanneer je hem ontmoet weet je nooit wat hij je gaat brengen. Gaat hij verder nog veel voor je betekenen? Misschien wordt hij wel je beste vriend of je grootste vijand. Misschien wordt hij wel je nieuwe baas.

Wanneer je iemand beter leert kennen, kan je hem beter een plaats geven in je hoofd. Klikt het niet, dan vergeet je hem al snel. Maar wanneer de klik er is, blijft hij in je hoofd hangen. Je gevoel over hem verandert. Bij elke ontmoeting verandert je gevoel opnieuw. Hij komt als het ware dichterbij. Je dagen voelen anders, terwijl ze precies hetzelfde zijn als altijd. Toch voelen ze anders. Als je hem spreekt ontstaat er een gilletje van blijdschap. Als je hem groet krijg je een lach van oor tot oor en als je hem ziet pik je een traantje van geluk weg. En wanneer hij dan voorbij is, kijk je stiekem nog even om. Wel snel weer terug, voordat hij het ziet. Kon je maar wat langer kijken, wat langer praten en wat langer samen zijn.

En dan die avond, die avond dat je eindelijk samen bent. Al hoewel, met die 100 anderen. Maar dat maakt niet uit. Toch ben je met iedereen om je heen samen met hem. Gezellig en knus, in een hoekje sta je daar met hem te dansen. Tot de tijd komt voor jezelf. Maar al snel wil je weer terug keren naar de plek waar je net was, met hem. Maar hij is weg. Als zoekende valt je oog op een stelletje. En ja hoor, dat is hem. Met een ander. Je voelt je hard een keer overslaan, maar loopt zo cool als je kan langs hem naar buiten. Na enkele minuten weet hij jou daar te vinden en vertelt dat jij toch zijn nummer 1 bent. Met dubbele gevoelens loop je weer naar binnen en maakt je avond gezellig af met je lieve vriendin.

Waarom moest het zo lopen? Waarom? Heb jij iets niet goed gedaan of kon jij er niets aan doen?
Je weet dat je de antwoorden niet zal krijgen. Maar dat is geen teken om op te geven. Je zal door blijven vechten, vechten totdat je weet waar je voor gevochten hebt.